Weterani kampanii wrześniowej.
Nie ma już wśród nas weteranów września 1939 roku. Czas jest nieubłagany, od września 1939 roku mija właśnie 79 lat.
Jesienią roku 1986 kombatantów polskiej wojny obronnej było znacznie więcej. Na dodatek byli na chodzie, co należy rozumieć całkiem dosłownie, bo byli w stanie samodzielnie się poruszać. Dzięki temu byli żywą atrakcją organizowanych z okazji wybuchu II wojny światowej wieców i akademii.
1 września 1986 roku w Makowie Mazowieckim robiłem zdjęcia na wiecu z okazji rocznicy wybuchu II wojny światowej. Licznie zgromadzona młodzież szkolna mogła oglądać uroczystość dekorowania weteranów medalem „Za udział w wojnie obronnej 1939”.
Nie udało mi się odnaleźć nazwisk odznaczanych. Na zdjęciu widać natomiast, że medale przypinał Henryk Szablak, wtedy I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR.
W lipcu roku 1981 władze ustanowiły medal „Za udział w wojnie obronnej 1939” jako wyraz uznania dla osób, które brały czynny udział w wojnie obronnej toczonej przez Polskę z niemieckim najeźdźcą w dniach od 1 września do 6 października 1939 roku.
Pierwsze nadania medalu miało miejsce w dniu 31 sierpnia 1981 roku. Ustawą z 16 października 1992 roku nadawanie medalu uznano za zakończone z dniem 8 maja 1999.
Odznaka Medalu „Za udział w Wojnie Obronnej 1939” została zaprojektowana przez artystę rzeźbiarza Edwarda Gorola. Odznakę stanowi krążek o średnicy 40 mm, wykonany ze stopu posrebrzanego i oksydowanego. Na awersie znajduje się orzeł według wzoru obowiązującego w Wojsku Polskim w 1939 roku oraz pod nim data „1939”. Na rewersie jest napis ZA UDZIAŁ W WOJNNIE OBRONNEJ – OJCZYZNA. Pomiędzy dwoma ostatnimi wyrazami znajdują się dwa skrzyżowane miecze. Wstążka medalu jest szerokości 40 mm, tło jest szare, a przez środek wstążki przechodzi pas w kolorach białym i amarantowym (kolory wstążki Krzyża Walecznych). Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939” noszono na lewej stronie piersi po Medalu „Za waszą wolność i naszą”.
Od czasu kiedy robiłem te zdjęcia upłynęły 32 lata. Weterani odeszli do wieczności, żyją jednak ich rodziny. Może ktoś rozpozna się na tych zdjęciach i napisze do naszej redakcji?
Tekst i zdjęcia: Sławomir Olzacki
Możliwość dodawania komentarzy nie jest dostępna.