W tegorocznych uroczystościach Bożego Ciała w obydwu makowskich parafiach mieszkańcy Makowa wzięli tłumny udział.
Ze względu na remont makowskiego Rynku, tegoroczna procesja miałą zmienioną trasę. Najważniejsze w całej uroczystości były jednak słowa kazania, wygłoszone przez ks. Stanisława Dziekana. Słowa nawiązujące do stulecia odzyskania przez Polskę niepodległości, ale także do przemian, któe dokonują się w Polakach. – Boze Ciało to dzieło, którym manifestujemy swoją wiarę. Słabszych, grzesznych, mających róznego rodzaju swoje problemy Często na naszych twarzach wyrysowany jest cały ból codziennego życia. Przychodzimy po pomoc, aby od Chrystusa czerpać siłę. Aby wobec świata, tak zmierzającemu ku nihilizmowi, wobec jawnie deklarujacych ich coraz bardziej, coraz więcej swoją niewiarę, ludzi obojętnych. Dla wierzących Jezus jest Bogiem. Chcemy przez swoją postawę byc dla świata znakiem. Dlatego, niech mi wolno będzie, drodzy bracia i siostry postawić dzisiaj pytanie. Po jakiej Polsce chodzisz dzisiaj Panie? Myślę, że Polska zmienia się i jest nadal ziemia bohaterów i zdrajców. Ziemią spod Grunwaldu, Targowicy. To ziemia powstańców z listopada i stycznia, ziemia cudu nad Wisłą, o której możemy powiedzieć, jeżeli z Bogiem jesteśmy dokonuje się cud. W jakiej Polsce Boże przejdziesz dzisiaj ulicamu Warszawy, Łodzi, Gdańska, Makowa Mazowieckiego ale i na wsi i wśród róznych kaplic rozsianych po całym świecie? Dziś wielu mówi, że jest wierzący ale tylko w kościele. Wielu stawia prawo postawione prawem Bożym, chce wyeliminować z życia Jezusa. niepotrzebny jest sakrament chrztu dziecka. nie zawieramy sakramentu małżeństwa, bo to bzdura. Wśród jakich ludzi Panie chodzisz dzisiaj? (…) Przez 123 lata niewoli Kościół i Chrystus był ostoją. W tym roku świętujemy setną rocznicę odzyskania niepodległosci. Cieszymy się że jesteśmy pokoleniem, które nie doznało wojny. To jest cud. Czy nie powinniśmy wyrazić Bogu wdzięczność, tak jak w czasach niewoli, gdzie byliśmy uciskiwani, nikt nie był dla nas ostoją, tylko krzyż i ta na Jasnej Górze? – pytał ksiądz Dziekan.